Sayhan Şahin

Kısılan gözlerini dağlayan güneş yanığını,iyot esanslı marmara rüzgarına katık ediyordu.Kursağına bu sabah düşenler geçti aklından; dünden kalmış birkaç simit parçası, yeni yeni dadandığı gösterişli malikanenin çöpünden bulabildiği içiçe geçmiş akşam yemeği artığı ve tatlı niyetine başlarda hiç sevemediği karpuz kabuğu. Midesindeki tuhaf his için kendini suçladı, ne lüzumu vardı ki acelenin. Farkında olmadan yine büyük ihtimalle, sigara izmaritlerinide yutmuştu onca şeyin arasında.Su bile serinletmemişti denize soktuğu akılsız başını. Karşı cinsle de arası pek iyi sayılmazdı hani. Komik buluyorlardı kahkasını üstelik. Pek titiz olduğu da söylenemezdi. Geçenlerde ayağına limanda    bulaşan mazotun yapışkan katran karası izi seçilebiliyordu belli belirsiz. Bir türlü vazgeçemediği, doğumundan beri tek arkadaşı olan ürkekliği onu iyice yalnızlığa sürüklemişti bunca olan yetmezmiş gibi. Ailesinden hatırlayabildiği ise silik, müphem, duygusuz bir avuç anı. Ne iyi olurdu diye geçir...

      RÜYA TAKIM Oyun bu, sadece    naif bir oyun. Bir oyun bu sadece, adaşı    akımın naziresinde sade'ce bir oyun. Rüya takım tabiri ne boş kullanılmış meğer    faniyat aleminde. Daha dikkatli baksaydı eğer görecekti her seyirci cihannüma terasından; en güzel maçı, en güzel hakemi, en güzel oyuncuları, en güzel oyunu... Oyun bu, sadece romantik bir oyun. Bir oyun bu sadece, adaşı akımın naziresinde sade'ce bir oyun. Sevgi tabiri ne boş kullanılmış meğer külliyat aleminde. Daha dikkatli baksaydı görecekti her seyirci min es semai'den; en güzel maçı, en güzel hakemi, en güzel oyuncuları, en güzel oyunu...   Oyun bu, sadece gerçekçi bir oyun. Bir oyun bu sadece, adaşı akımın naziresinde sade'ce bir oyun. Vefa tabiri ne boş kullanılmış meğer edebiyat aleminde. Daha dikkatli baksaydı görecekti her seyirci hodbehod; en güzel maçı, en güzel hakemi, en güzel oyuncuları, en güzel oyunu... 8 Haziran 1964'ünün sıcacık öğlen va...